بزرگترین مرکز دانلود انواع پروژه و فایل های دانشجویی و دانش آموزی

↓↓ لینک دانلود و خرید پایین توضیحات ↓↓

فرمت فایل: word

(قابل ویرایش و آماده پرینت)

تعداد صفحات:14

قسمتی از متن فایل دانلودی:

سيارات منظومه شمسي

آسمان شب فرصتي استثنايي در اختيار بشر مي گذارد تا نگاهي عميق تر به دنياهاي فرا زميني داشته باشد. دنياهايي اسرارآميز، شگفت انگيز و منحصربه فرد که از گذشته هاي دور ذهن کنجکاو بشر را به خود مشغول داشته اند. در ميان ستارگان ثابت که گويي به آسمان ميخکوب شده اند. اجرامي انگشت شمار نيز وجود دارند که با حرکات عجيب و ظاهر غريب ذهن کنجکاو او را تحريک مي کنند. اينها سياراتند که وجودشان آرامش بخش خلوت زمينيان است.خوشبختانه ما در منظومه اي زندگي مي کنيم که کره خاکي ما تنها سياره آن نيست اگرچه سياره منحصر به فرد منظومه و حتي عالم هستي است. با اين حال هميشه کشف حقايق کرات ديگر انگيزه اي قوي براي بسياري از فعاليتهاي پژوهشي بشر بوده است. آشنايي با اين اجرام مي تواند ديد و نگرش ما را به عالمي که در آن زندگي مي کنيم متحوّل سازد و ما را در حل بسياري از مسايل و مشکلات جوامع بشري ياري رساند. در اين مقوله سعي مي شود اطّلاعات مهم و مختصري درخصوص ويژگيهاي سيارات در اختيار خوانندگان گرامي قرار گيرد تا انگيزه اي براي رصد و پژوهش سيارات باشد.


شناخت اجمالي سيارات منظومه شمسي
سياره عطارد(Mercury)
سياره عطارد که به نام هاي تير و مرکوري (پيک بادپاي خدايان) نيز خوانده مي شود جرمي است کوچکتر از زمين با قطر 4878 کيلومتر که در نزديکترين فاصله از خورشيد به دور آن مي گردد. مدار بيضوي آن بعد از مدار سياره پلوتو داراي بيشترين خروج از مرکز (206/0) است و فاصله متوسط آن از خورشيد 9/57 ميليون کيلومتر است. سياره کوچک عطارد به دليل جرم کم و فاصله اندکش با خورشيد جوّي ندارد لذا سطح روشن آن بسيار داغ (حدود 327 درجه سانتيگراد) و سطح تاريک آن بسيار سرد (163ـ درجه سانتيگراد) است. اين سياره در هر 88 روز يک بار به دور خورشيد گردش مي کند و جالب آن که مدت شبانه روز آن 65/58 شبانه روز زميني است. اين بدان معناست که عطارد بسيار آرام به دور خود مي گردد. چگالي يا تراکم اين سياره نزديک به چگالي زمين است (34/5 برابر چگالي آب) و اين موضوع دلالت دارد بر اينکه ساختار داخلي آن عمدتاً از فلزات سنگين است و احتمالاً بيشتر آن را فلز آهن تشکيل مي دهد. دراين مورد عطارد داراي يک هسته فلزي متراکم و يک گوشته يا جبه ضخيم سنگي (سيليکاتي) است. سطح سياره داراي نسبت بازتاب 06/0 است، يعني فقط 6 در صد نور تابيده به سطح اش را به فضا بازتاب مي دهد. تاکنون فقط يک سفينه کاوشگر به نام مارينر 10 از اين سياره ديدن کرده است. اين سفينه درسال 1974 ميلادي از فاصله 200 هزار کيلومتري سطح عطارد عبور کرد و تصاوير نزديکي از سطح آن به زمين ارسال نمود. در اين تصاوير سطح عطارد همانند سطح کره ماه ديده مي شود که گودالهاي شهابسنگي دهانه هاي آتشفشاني، دشتهاي پهناور، کوهها، رشته کوهها و درّه هاي عظيم و طولاني درآن نمايان است. همچنين درسال 2004 سفينه به نام مسنجر (Messenger) بسوي اين سياره پرتاب گرديد. ماموريت فضايي ديگري نيزدر سال 2012-2011 انجام خواهد شد. اين سياره قمر ندارد.


سياره زهره(Venus)
سياره زهره که به نامهاي ناهيد و ونوس (الهه عشق و زيبايي) و خواهر زمين نيز خوانده مي شود جرمي است، اندکي کوچکتر از زمين با قطر 12104 کيلومتر که در فاصله متوسط 2/108 ميليون کيلومتري خورشيد به دور آن گردش مي کند. مدت گردش انتقالي آن 7/224 شبانه روز زميني به طول مي انجامد و گردش وضعي اش را در مدت 243 شبانه روز زميني انجام مي دهد. اين موضوع دلالت بر چرخش بسيار آرام و کند سياره بدور خود دارد. چگالي سياره زهره 5/24 برابر چگالي آب است که کمي از چگالي زمين و عطارد کمتر است و احتمالاً ساختار دروني آن به ساختار دروني زمين شباهت دارد. يعني داراي يک هسته مرکزي فلزي، گوشته يا جبّه ضخيم سيليکاتي و پوسته اي نازک است. اين سياره داراي جوّ بسيار غليظ و متراکمي است که هميشه سطح آن را از ديد ما پنهان مي دارد. ترکيب جوّ زهره عمدتاً از گاز دي اکسيد کربن است که اين موضوع مي تواند منشاء اثر گلخانه اي شديد در جو سياره باشد. درواقع اين گاز همانند شيشه هاي يک گلخانه مانع خروج بازتاب هاي گرمايي از سطح زهره به فضا مي شود. بدين وسيله مي توان افزايش دماي سطحي سياره را توجيه کرد. در واقع دماي جوّ زهره حدود 480 درجه سانتيگراد است که از دماي سطحي وجوي هر سياره اي در منظومه شمسي بيشتر است در اين دما سرب به راحتي ذوب مي شود! تاکنون سفاين زيادي به اين سياره گسيل شده اند که مي توان سفاين کاوشگر مارينر2 (سال1962)، مارينر5 (سال1967)، مارينر 10(سالهاي1975-1973)، ونراها (سالهاي1983-1961)، وگا1و2 (سال1985)، گاليله (سال1990)، پايونير(سالهاي1992-1978) ، ماژلان(سالهاي1994-1989) ، مسنجر(سال2004) و آخرين آن سفينه ونوس اکسپرس (سال2005) را نام برد. برخي از سفاين فوق کاوشگرهايي به درون جوّ متراکم زهره ارسال کرده اند و بر سطح آن فرود آمده و در فرصت کوتاهي توانسته اند تصاوير ارزشمند از سطح سياره و جوّ حاکم بر آن ارسال نمايند. حتي نمونه برداري هايي از خاک آن نيز داشته باشند. اطّلاعات به دست آمده نشان از وجود سطحي داغ و بسيار خشک دارد که جوي بسيار گرم و متراکم و مه آلود برآن احاطه دارد و بادهاي ملايمي نيز سطح آن را در مي نوردند. حتي وقوع رعد و برق نيز درآن آشکار شده است. لازم به ذکر است که اين سياره هيچ قمري ندارد.


سياره مريخ(Mars)
سياره مريخ که به نام هاي بهرام و مارس (الهه جنگ) نيز خوانده مي شود جرمي است کوچکتر از زمين با قطر متوسط 6776 کيلومترکه در وراي مدار زمين و در فاصله متوسط 227 ميليون کيلومتري خورشيد به دور آن گردش مي کند. فاصله آن از کره خاکي ما در بهترين زمان (حالت مقابله مطلوب) به حداقل 56 ميليون کيلومتر مي رسد. البته مقابله معمول اين سياره در هر 780 روز يکبار رخ مي دهد. سياره سرخ در مدت 687 شبانه روز زميني (تقريباً دو برابر سال زميني) يکبار به دور خورشيد و در مدت 623/24 ساعت به دور خود گردش مي کند. که البته اين مدّت به شبانه روز زمين بسيار نزديک است. جالب آن که ميل محوري آن نيز 4/23 درجه است که آن هم به ميل محوري زمين 5/23 درجه نزديک است. به همين دليل مريخ نيز همانند کره خاکي ما داراي فصول چهار گانه است که البته مدّت هر فصل تقريباً دو برابر مدّت زمان فصلهاي زميني است. دماي سطحي مريخ در نواحي استوايي اش و در گرم ترين ساعات شبانه روز به 26 درجه سانتيگراد و در سردترين زمان (پيش از طلوع خورشيد) تا 111ـ درجه سانتيگراد کاهش مي يابد. دما در نواحي قطبي آن در سراسر سال به ندرت از 123ـ درجه سانتيگراد گرم تر مي شود. مريخ داراي جوّي رقيق با فشاري حدود 01/0 فشار جوي زمين است که عمدتاً از گاز دي اکسيد کربن تشکيل شده است. فشار اندک جوّ آن موجب مي شود تا تغييرات دمايي آن زياد باشد. همچنين در اين فشار مايعات سريعتر تبخير خواهند شد. تصاوير تلسکوپي و مدار گردي مريخ وقوع توفان هاي کوچک و يا سراسري گرد و غبار را در جوّ آن آشکار ساخته اند. جالب آنکه گاهي اوقات ابرهاي نازکي خصوصاً در نواحي قطبي آن تشکيل مي شود. به دليل تشابه نزديک محيط مريخ با سياره ما از زمانهاي دور اين سياره مورد توجّه بوده است و پيشرفت هاي فضايي کمک موثري به شناخت هر چه بيشتر اين سياره نموده است و تا کنون بيشترين پژوهش هاي بين سياره اي را به خود اختصاص داده است به طوريکه سفاين زيادي به اين سياره ارسال شده است و مريخ نشين هاي متعددي بر سطح آن فرود آورده و تحقيقات مهمي را در محيط آن به عمل آورده اند. کاوشگرهايي مانند مارينر4 (سال1964)، مارينر6و7 (سال1969)، مارس2،3و9 (سال1971)، مارس5و6 (سال1973)، وايکينگ1و2 (سال1975)، فوبوس (سال1988)، مارس ابزرور (سال1992)، مارس96 (سال1996)، مارس پت فايندر و مارس گلوبال سوروير(سال1996)، نوزومي و مدارگرد آب وهوايي مريخ (1998)، ديپ اسپيس2 (سال1999)، فرودگر قطبي مريخ (سال1999)، اديسه2001مريخ (سال2001)، مارس اکسپرس(سال2003)، رهيابهاي اکتشافي سطح مريخ (سال2003)، مدار گرداکتشافي مريخ (سال2005) و درسالهاي آتي سفينه هاي فونيکس و مارس 2007 (سال2007) با هدف شناخت هر چه بيشتر محيط مريخ به اين سياره ارسال شده و مي شوند.

سطح سرخ گون مريخ عوارضي مانند گودال هاي برخوردي شهاب سنگي، آتشفشانهاي کوچک وبزرگ، دشتهاي پهناور، کوهها و درّه هاي طولاني را در خود جاي داده است. در قطبين مريخ نيز کلاهکهاي يخي سفيد ديده مي شود که جنس آنها از يخ خشک و يخ آب است و جالب آن که با تغيير فصول در مريخ تغيير اندازه مي دهند. سياره مريخ دو قمر کوچک دارد که هر دوي آنها در سال 1877 توسط ستاره شناس آمريکايي آساف هال (Asaph Hall) کشف شدند. بزرگترين قمر مريخ فوبوس (ترس) نام دارد که با شکل نامنظم خود قطري معادل 28 × 23 ×20 کيلومتر دارد و در فاصله متوسط 9270 کيومتري سطح مريخ و در مدت 32/0 روز به دور آن گردش مي کند. قمر ديگر با نام ديموس (وحشت) به سيب زميني شباهت دارد و قطرآن 16 × 12 × 10 کيلومتراست. فاصله آن از مريخ 23400 کيلومتر بوده و در مدت 27/1 روز به دور آن گردش مي نمايد. در سطح هر دو قمر گودالهاي برخوردي شهابسنگي به وفور يافت مي شود و گمان مي رود اين دو قمر سيارک هاي سرگرداني بودند که در گذشته هاي دور به دام جاذبه مريخ افتاده اند.

*** متن کامل را می توانید بعد از پرداخت آنلاین ، آنی دانلود نمائید، چون فقط تکه هایی از متن به صورت نمونه در این صفحه درج شده است ***